bu da geçti ya artık gam yemem

Sabah dilimde şu şarkıyla uyandım:

"öyle sarhoş olsam ki
bir daha ayılmasam
her şey bir rüya olsa
unutarak uyansam"

Denemede olduğum sırada bile devam ettim söylemeye. Sadece bu dört dize, tüm gün.
Aralarda da "Bu ben değilim!" diye haykırdım kendime. "Kendi öfkesinde boğulan, kendi ellerini bağlayan. Yaratmaktan, yaşamaktan, olmaktan kaçan." Dört aydır bugün de anlıktır, geçer diye bekledim. Geçmedi. Bu seferki ağırdı, çöreklendi gitmedi.

Meğer yazmakmış ilacı, durmadan, sayfalarca. Meğer anlatmaktaymış çare, utanmadan, sıkılmadan. Birden aydınlandı her şey. Tünelin sonundaki ışık göründü. Derin bir nefes ve ışıldayan gülümse. Birden dik durmaya başladım, birden "iyi ki" ler sıralandı arka arkaya. Büyülüydü. Biz gibi, hayat gibi..

Ve üstüne sen geldin, kırmızı karanfilim. Tatlımı da yediğime göre artık kalkabilirim.. :)