öyle

Öyle vasıfsız, öyle patavatsız ki her şey
Ve yabancı dibine kadar
Yüzdük yüzdük kuyruğuna geldik derken
En başa dönüyoruz belki de
Kazandığımız ne varsa kaybettiğimiz yere
İlk ana hatta hiç olmamışa
Ve dönüp geriye baktığımızı sanarken
İleride buluyoruz gözlerimizi
Dalmış gitmiş ufuğa
Sanki tanıdık, bildik bi yerlerde
Elini kolunu sallarcasına
Kaygısızca, sorumsuzca
Geziniyor gibi bu kayıp benlik
“Daha dün buradaydın” diye
Boşa hatırlatmaya çalışıyoruz
O çoktan koparmış bağlarını
Dalgalanıyor sakin mavilikte
Özgür hiç olmadığı kadar
Uzakta

Yok ama öyle var ki...