tatil havaları 2

günler uzuyor ve beraberinde yeni çabalar, yeni mücadeleler getiriyor. ödüller de var tabii, ama görebilene. ve bazen o kadar gölgeli, sisli yollardan geçiyor ki insan yolun kenarındaki çiçekleri fark edemiyor.
kendimi garip bir girdap içinde hissediyorum 2005 in başından beri. her şey kontrolümden çıkmış, bilinçsizce oraya, buraya saldırıyor gibi. bir yandan da hiçbir zaman olmadığım kadar titiz ve özenli biçimde temizlenmeye, arınmaya, sevgiye odaklanmam gerekiyor da, içimdeki yoğun karanlık beni tembelleştiriyor, özümden uzaklaştırıyor gibi.
bir yandan kendimi boşluğa, nefrete ve öfkeye alıştırırken, bir yandan da uyanmanın, kendine gelmenin, dizginleri elime almanın zamanı geldiğini haykırıyorum. öyle çelişkili, öyle hileli bir oyun ki bu, hiçbir zaman olmadığım kadar körüm ve hiçbir zaman olmadığım kadar bilinçliyim.
kendimle kavgalarım artarak sürüyor. devamlı bir eleştiri, devamlı bir harekete geçirme çabası. kendimi iteklemekten bıktım. bir o kadar da miskinlik, umarsızlık var üzerime yapışıp kalmış. sanki giderek katılaşan beton harcı gibiyim. bir şeyler yapmazsam donup kalacağım sanki. hem de en hareketli olmam gereken dönemde.
somut olaylar, insan ilişkileri, günlük faaliyetler... o kadar çok gereksiz çöp var ki zihnimde, neresinden tutsam elimde kalıyor o koca yığın. devamlı bir sonraki anı planlamak, bir yandan da devamlı anı sabote etmek. iki zıt karakter içimde hapis ve itişip kakışıyorlar devamlı. ah bu çelişkiler beni öldürecek. kendi kendimi engellemeyi neden bu kadar seviyorum ben?!