bugün biraz daha kendimim ben

bugün biraz daha bendim, biraz daha insan oldum, biraz daha hayata karıştım. o ölgün ve durgun hallerim tamamen geride kaldı sanırım. büyük mutluluklarım yok gerçi hala, halimden çok memnun olduğumu söyleyemem, eksiklikler var orada, burada. ama en azından artık nefes aldığımı, adım attığımı, ağzımdan çıkanları tek tek hissediyorum.
doldurulması gereken sayısız boşluk şu sorumluluklar. yaratmayı, doya doya durmayı, görmek için bakmayı, pasif bir huzuru ve en çok da arkadaşlarımı özletti.
geçen gün mor-turuncu yıldızlı kara kaplı deftere yazdığım gibi bu sene benden tüm sosyal kimliklerimi çaldı. hiçbir gruba, insana, amaca ait olmadan çıplak ve yalın bir biçimde varım. parçalarım orada, burada unutuldu kaldı. toplayamıyorum. vakit ve enerji bulamıyorum. çünkü risk almak daha zor artık. göz göre göre yok saymak, ertelemek, geçiştirmek seçenek dışı. sadece yapmak gerek bu sene, gittiği yere kadar gitmek demek ve arkaya bakmamak, hüzünlenmeyi bırakmak demek.
yine bir şeyleri organize etmenin, insanları harekete geçirmenin, onlarla diyaloğun, paylaşımın hayatımda ne kadar büyük bir yeri olduğunu gördüm. 2yle 2yi çarpmak yeterli değil benim için, hatta çoğu zaman gereksiz. başka koridorlarında geziyorum ben beynin. ilşkilendirme, düzenleme, parçaları anlamlı bütünlere tamamlama gibi soyutlamalarla mutluyum. somut aitlikler antipatik geliyor bana, soğuk ve renksizler. belki de bana pek özgürlük tanımadıkları, fazla sınırlı oldukları için.
kafam dağınık anlayacağın gibi bugün. iş güç yine hat safhada. o yüzden son iki gündür kendi olan bu bedeni yormayayım fazla.