çalışıyorum işte. dikkat yine dağılıp duruyo. sabahki o garip rüyaya gidip geliyor. of, hastalık hem uykuların hem rüyaların huzurunu kaçırıyor.
zamanla büyük sorunlarım var yine. ne olacak halim anlamaya çalışıyorum devamlı. kendimi kontrolü abartmaya başlayacağım sanırım yakında. en istemediğim şeyi yapıp yine üzerimde baskı kurmaya kalkacağım. sonunda elime gerçekten olumlu bir şeyler geçecek mi emin değilim tabii.
kardeşim sınıf arkadaşı öldü. hem de bir sınıf arkadaşının babası ona arabayla çarptığı için. hani o hep haberlerde gördüğümüz sırasına bir dolu çiçek konan çocuklar var ya. onlardan biri de kardeşimin sınıfındaydı bugün. yılbaşı günü olan kaza sonucu hastahanedeki savaşını kaybetmiş. hiç geçmeyecek bir baş ağrısı gibi. bundan sonra yeni bir yılı mutlu kutlayabilecek mi o iki aile? ben unutup gideceğim, bir ay sonra silinecek hafızamdan, ama o iki ailenin her ferdine yansıdı bir kere. vicdan azabından ya da içlerinde biriken öfkeden kurtulabilecekler mi? gerçekten inanılmaz bir canlı türü şu adına insan denilen. nasıl da karmakarışık işlerin içine dalıveriyor birden. arapsaçına döndürüyor her şeyi ve buna katlanması gerektiği inancıyla koca koca çuvalları sırtlanıyor hayatının her günü.
uzak bir varlığı betimlemiyorum burada. tam da kendimi anlatıyorum aslında. uzun uzun düşünülüp alınan kararlar bazen de nasıl da tıkıyor tüm çözüm yollarını. her ihtimali düşündüğünü sanırken birden en basit olanı gözden kaçırdığını anlıyorsun.
gelecek, nelere kadirsin bir bilsem!