Yazayım ben yine. Onca iş bir kenarda beklesin. Yeter ki ben yazayım yine. Satır aralarındaki anlamlara saklanayım yine. Gözümü kapattığımda gördüğüm hayal, yanlış yerde yanlış yere bastığımı bu kadar derinden hissetmemi sağlayan o hayal. O çıtır çıtır, o üzerinden saflık akan, o en ufak bir hareketinde ağzımı kulaklarıma vardıran. Obenler doluyor bu ara her yer yine. Taşıyorlar hatta içimden. Kendime söylemek yetmiyor, haykırmak istiyorum olmuyor. Yanlış yerde yanlış yere basıyorum sonra. Üzülüyorum. Kime, neye göre yanlış halbuki? Niye bu kadar özenliyim, niye bu kadar titiz? Obenlerin yanlışlarını önceden tahmine zorluyorum kendimi. Fedakarlık ediyorum kendimden. Başka biri oluyorum belki bazen. Ya da en azından içimden geliyor başka biri olmak bazen. Her şey karayken kesin bir aydınlık ok gibi saplanıyor gerçeğe, her şey aydınlıkken yanlış yere bir adım söndürüyor gülümsememi. Hafife mi alıyorum kendimi ne? Geçiştiriyorum belki, geçer nasıl olsa diye? Ama yok, olmayacak. Gidemeyecek daha fazla böyle. Biliyorum. Hatta arada kendime molalar veriyorum. Ama günler geçerken, içimde bir şeyler büyürken, olasılıklar, şanslarla ölçemiyorum hareketlerimi. Anlık tepkilere gidiyor elim. Gözümü kapattığımda hep aynı hayal. Hayal, hayal.. Pembe, küçük, uçucu bir bulut. Öyle bir salınıyor ki mor gökyüzümde. Düşünüyorum bazen kendimi mi kandırıyorum, gözlerim mi aldanıyor diye. Ama yok, ne zaman varlığını yadsısam bir yerden kafasını uzatıyor ve bir gün gözlerimi kapamışken o hayal yine önümde beliriyor.
Açıkken de önümdesin değil mi :) Elimle sana her dokunuşumu hissediyorsun değil mi? Varlığım her geçen gün büyüyor değil mi? Geçiştiremiyorsun beni? Vakit yok, ortam yok, izin yok, biliyorum. Belki de çok geç artık? Ama olsun, obensin sen ve duruyorsun orada. Hala. Belki bekleyerek, belki bilerek. Ama duruyorsun. Tıpkı ben gibi, tıpkı “Bir minicik kız çocuğu, bak, duruyor orada. Hala.” gibi. Yoksa “bir oyun mu bu tiyatro sahnesinde”?
-pembeyi tek seninle seviyorum galiba, antibenime duyrulur :P-
-çok zoraki geldi dünkü şiirimsiler. olsun bilenler bilir pas silmek içindi onlar. gelir gerisi, yolu açtım artık..-