nefeslerimi özledimm

Gerçekle hayal birbirine karıştı. Saatler durdu, bedenim kontrolden çıktı. Ne bok şey şu hastalık! O kadar işin ortasında böyle süpriz yapılır mı? Nasıl bir espri anlayışıdır ki bu?
Saatler boyu süren işkence günün ışımasıyla duruldu neyse ki. İki saat uykuyla sallantıda geçen bir gün işte bu. Fazlasını beklememek gerek. İşler kenarda beklesin, benim baş ağrısından duvarlara kafa atmam gerek. Burnumu çekip uzatıp, kendimi onunla tavana asmam gerek.
Olsun varsın. Bugün bunun içinse, böyle kalsın.
Hayat yine eline geçirdi ipi. Arabasına bağladığı atıymışım gibi kırbaçladı acımadan. Sevindim. Kendimi harekete geçirmekten öyle acizdim ki, koşu iyi geldi, panik iyi geldi. En azından önümde uzanan yolu net görebiliyorum artık. Bulanık karanlıkta deneme yanılma turları atmaksızın sadece denilene uymayı hedeflemek daha rahat. Nefesin burnunun dikine giderken değil, sana çizilen çizgide kesilsin işte, ne güzel. Anların kıymete binsin, uzaklara değil, önüne baksın gözlerin.
Haliyle aralık da hızlı damgası yedi benden anında. Şu zorunlu mola da olmasa, cidden sapkın bir buhrana dönecekti. Nefessizlikte de olsa, mola moladır diyorum şimdi. Hem hızı bana acıyıp düşürülmüş biraz şansıma. Bulunduğum yer daha da aydınlandı böylece.
Sabah dilimde su gibi bir şarkıyla uyandım. Kendimle, kızıl bir kıvırcık ithaf edeceğim sanırım.. :P