buram buram sevgi

aklımın karmaşası yazılarıma yansımış sanki. kendi kendimi okurken fark ettim.
fazlasıyla yoğun yaşanıyor her şey, ondandır belki. ezip büzüp küçücük kutular haline getiriyoruz sanki hayatı. ve küçücük anlarda yutuveriyoruz onları hap gibi. aslında harika bir tasarruf yolu. sanki benliklerde kıtlık alarmı varmış gibi. hepsinden, ama ölmeyecek kadar.
birkaç telefon konuşması yapmalı şimdi, o mor evdeki yeşil gözlü kediye gitmeli sonra en sevilenle birlikte, ve yıkanıp parlamalı şifayla/huzurla, gülmeli en içten hallerde, bir de ekibe uğramalı, yönlendirmeli onları, ki verim tavan yapsın.

bugün mutluyum ya. akıllara ziyan otobüs-trafik işkencelerine, vücudumun "yeter beaa" çığlıklarına rağmen mutluyum. sevginin bir kokusu varsa eğer, bugün buram buram kokuyorum. -keşke'me selam çakıyorum buradan, kenarda köşede uçuşan pembe bulutuma-yakından tanımak, saatlerce dinlemek, hayata bakışını/yaşam tarzını öğrenmek istediğim biriyleydim bugün. nasıl derinden bir saygı, nasıl derinden bir takdir bu hissettiğim! çok yaşasın ve hep mutlu olsun, tek istediğim bu. hayatımdan çıkıp gitmesini engelleyecek bir yol bilmiyorum çünkü.
bir de şanssızlık kumkumasından bahsetmeli. silinen/kaybolan yazılarla başı dertteymiş, öyle söyledi. doğru zamanda, doğru yerde olmayı bekliyor demek ki duyguları/düşünceleri. her şeyin sırası gelir nasılsa, acele etmemeli.
-tatil güzel şey :) -