sağ ol anne!
mor-turuncu sayfalar. siyahın karanlığında parlayıp yoluma ışık tutan, en korkak, en güçsüz, en beceriksiz olduğum anlarımda beni o parlak aynaya bakmaya zorlayan, devamlı "kimim, neyim, nerdeyim?" soruları sorduran, beni ben yapan sayfalar. tek başına bütün olmayı kendime hedef bellemişken kendimi size bağımlı yaptım galiba. kendi yazılarımı tekrar tekrar okumak bile yetiyor arınmama.
"meditasyon gibi yazıyorsun zaten." dedi geçenlerde eskilerden bir dost. düşündüm. galiba artık hayatım tümden deneysel meditasyon çalışmalarından ibaret. her halim ruhumdaki bir açıklığı kapamaya, sevgi taşan bir deliği potansiyelini her yere eşit dağıtacak şekilde ayarlamaya, kanayan bir yaraya pansuman yapmaya, göz kırpan bir kıvılcımı her yerimi ısıtacak koca bir ateşe döndürmeye ve içimi kemiren böcekleri ilaçlamaya yönelik sanki. belki de gerçekten hayat bundan ibaret. ruh ve beden gözlemciliğinden, hayatı ve insanları kendindeki yansımalarıyla adlandırmaktan ve devamlı ayaklarının üstüne basmaya çalışmaktan ibaret.
yağmurluydu bugün. hiç durmadı. sel oldu, göl oldu, aktı durdu. gri gökyüzünde de hava alabiliyormuşum artık, burnumdan su damlarken de gülüp eğlenebiliyormuşum. uykusuzluğa da, siyah-beyazlığa da içimdeki boyalarla renk katabiliyormuşum. ne mutlu her günü koca bir hediye paketi gibi açabilenlere..
-kızıl kıvırcık kötü bir süpriz yaptı bugün, telaşlandık yok yere. ama iyi şimdi, oh :). --bir çift gözün rehberliğinde yeni yüzler keşfediyorum içimde, sağ olsun o da, hep öyle somurtuk sırıtsın :P -
-ada kızı şehirli oldu yine, ama yüzünü göremiyorum bir türlü, 3-4 saat çene çalmayı özledim onunla -3 saat ben, yarım saat sessizlik, yarım saat o :P- , bakalım ne zamana kısmet olacak?..-
-kendime notlar yazıyorum devamlı, durmuyorum. ama dışarıdan da notlar yazdı bugün biri, kırdı beni, duvara kafa attım sanki ve yarım saatlik bir beyin sarsıntısı yaşadım. en yakınındakiler kafa atmanı sağlamazsa, nasıl aşacaksın ki o duvarları? bil evet, bil. sonradan pişman olmaktansa, kısa süreli dank edişler yaşatsın balyozlar. gün geçtikçe körleşmekten iyidir. sağ ol anne!-
"meditasyon gibi yazıyorsun zaten." dedi geçenlerde eskilerden bir dost. düşündüm. galiba artık hayatım tümden deneysel meditasyon çalışmalarından ibaret. her halim ruhumdaki bir açıklığı kapamaya, sevgi taşan bir deliği potansiyelini her yere eşit dağıtacak şekilde ayarlamaya, kanayan bir yaraya pansuman yapmaya, göz kırpan bir kıvılcımı her yerimi ısıtacak koca bir ateşe döndürmeye ve içimi kemiren böcekleri ilaçlamaya yönelik sanki. belki de gerçekten hayat bundan ibaret. ruh ve beden gözlemciliğinden, hayatı ve insanları kendindeki yansımalarıyla adlandırmaktan ve devamlı ayaklarının üstüne basmaya çalışmaktan ibaret.
yağmurluydu bugün. hiç durmadı. sel oldu, göl oldu, aktı durdu. gri gökyüzünde de hava alabiliyormuşum artık, burnumdan su damlarken de gülüp eğlenebiliyormuşum. uykusuzluğa da, siyah-beyazlığa da içimdeki boyalarla renk katabiliyormuşum. ne mutlu her günü koca bir hediye paketi gibi açabilenlere..
-kızıl kıvırcık kötü bir süpriz yaptı bugün, telaşlandık yok yere. ama iyi şimdi, oh :). --bir çift gözün rehberliğinde yeni yüzler keşfediyorum içimde, sağ olsun o da, hep öyle somurtuk sırıtsın :P -
-ada kızı şehirli oldu yine, ama yüzünü göremiyorum bir türlü, 3-4 saat çene çalmayı özledim onunla -3 saat ben, yarım saat sessizlik, yarım saat o :P- , bakalım ne zamana kısmet olacak?..-
-kendime notlar yazıyorum devamlı, durmuyorum. ama dışarıdan da notlar yazdı bugün biri, kırdı beni, duvara kafa attım sanki ve yarım saatlik bir beyin sarsıntısı yaşadım. en yakınındakiler kafa atmanı sağlamazsa, nasıl aşacaksın ki o duvarları? bil evet, bil. sonradan pişman olmaktansa, kısa süreli dank edişler yaşatsın balyozlar. gün geçtikçe körleşmekten iyidir. sağ ol anne!-
posted by merhababenszn at
6:52 ÖS
0 Comments:
Yorum Gönder
<< Home