"orada kimse var mı?"

diye bağırdım kendi içimde demin. yankılandı sanki boş duvarlardan. "evdeki temizlik günü" havası var sanki. -ki evde gerçekten temizlik var :P- kış öncesi badana/boya/izolasyon türü hazırlıklarla meşgulüm. şimdi oralarda bir yerlerde kızıl bir kıvırcık sırıtacak, hatta dil çıkartacak bana: "en ufak bir dalgalanmayı değişim sanıyorsun be sen de" diyecek :) olsun, hala oda toplamak kadar basit gözümde "sil baştan" lar benim. ya da bir titizlik/dikkatlilik var üzerimde. anında ne yanlış, niye yanlış tespit edip işe girişiyorum. büyük sorunlar, sinir krizleri falan beklemiyorum. en ufak bir pürüzden bütünü gözden geçirip radikal değişimlere yönelebiliyorum. eski güvenlik arayan, yeniliklerden tedirgin olan hallerimi raftan da indirip çöpe attım artık. her gün sonunda ara toplamlarla ilerliyorum. sanırım başka türlü başa çıkılmıyor hayatla. yıllar geçtikçe tecrübeler tortulaşıyor, dibe çöküyorum kendi hızında. sanki yakamdan biri tutup çekiyor gibi geliyor, aynı anda hem ileriye, hem geriye koşmak, eş zamanlı sayısız işe bulaşmak zorunda kalıyorum. işte bu yüzden kızıl kıvırcık, işte tam da bu yüzden, devamlı -ister yılda, ister haftada bir- değişiyorum. ve her seferinde en az bir öncekindeki kadar iliklerimde hissediyorum o rüzgarlı havayı.ama biliyorum, "değişim" e aynı anlamları yüklemiyoruz hepimiz. kökten ve yüzeysel olanlar olarak ikiye ayırıyoruz belki. ya da anlık ve temelli. hepsi yerine ve şahsına göre doğru tabii. ama bende her gün yeniden başlıyor hayat. rutinlerimi de, özgünlüklerimi de her gün yeniden seçmeyi seviyorum ben. zihnimi uyuşturmaktan kaçınıyorum galiba böylelikle. tembelleşmiyorum. ve umarsızlaşmıyorum.