Olmuyor

istesem de olmuyor işte. ne kadar midem bulansa da, ne kadar tepem atsa da, ne kadar haksızlıkları, acıları, korkuları görmeye, duymaya mecbur kalsam da, olmuyor. şöyle avaz avaz bağırıp kızamıyorum kimseye, tutarsızlıklarını/dengesizliklerini vurmuyorum yüzlerine. seviyorum sadece.

'-'-'-'

ona buna hınçlanıp içim içimi yemiyor artık, mükemmeli hedefleyip ulaşamayınca kafamı kırmıyorum. olduğu kadar diyorum, bir bununla uğraşmaya değmez. olanlardan onu bunu suçlamıyorum, hatta kendimi bile azarlamıyorum. baskılar altında sıkıştırmıyorum. nefes almaya, denizin mavisine, bulutların uçuşuna kendini kaptırmasına, gülmesine, eğlenmesine izin veriyorum. başına ne gelirse gelsin, ne kadar sinirleri yıpratılsa da, ne kadar hayalleri yıkılsa da, pes etmesine izin vermiyorum. neden böyle bu dünya, nereye kadar devam edecek bu işkence hallerine hiç bulaştırmıyorum. galiba dengeliyim artık. bunu söyleyebileceğime hiç inanmazdım ama evet içsel dengemi kurabiliyorum rahatça. kendimin, gücümün, potansiyelimin farkındayım. ama hepsini kullanmalıyım diye de zorlayıp yormuyorum kendimi. kendiliğinden oluyor ve hallediliyor işler. yolunu buluyor olacak olan.

'-'-'-'

ne mutlu :)