ben, ben, ben

evet bencilim :P bu aralar dünyam kendimden ibaret kusura bakmayın. merkez benim evet. ve her şey benim için dönüyor, evet.
dün yazdıklarımdan sonra bir eskilere dalayım dedim yine. neler yazardım ben, nasıl bir adamdım diye sordum kelime koşuma. aldığım cevapsa tertemiz yaptı beni yine. huzur filizlendi yine içimde çok şükür. hatırladım. kim olduğumu, niye olduğumu ve gözümü böylesine körlüğe, kirliliğe boyayanları gördüm. ve mutluluk gördüm. sevildiğimi en çok hissettiğim zamanlardan birinde olduğumu gördüm. ki bu sevgileri en çok zorlandıkları, sınandıkları bu dönemlerde böylesine yoğun hissedebilmenin değerini gördüm. bana güvenenleri gördüm, halime şükretmeyi gördüm. tevazuyu gördüm tabii bir de, şımarıklığımla, değer bilmezliğimle, mızıkçılığımla ve mızmızcılığımla aynı anda.
iyi ki lere döndüm yine. ama yüzüm biraz kızarık tabii. böylesine geç keşfettiğim, böylesine geç hayata geçirdiğim için.
hayıflanacak, dert yanacak öyle çok şey var ki etrafımda. ve üstüme anında yapışacak öyle çok suç. tam da şimdi gördüm, kendimi ağırlaştırmanın anlamsızlığını. tam da şimdi gördüm, kendime yaptığım her kötülüğün anında nasıl çevreme yansıdığını.
gerçekler, ne haylaz, ne yerinde durmazsınız!